Chińskie sztuki walki znane są popularnie pod nazwą: Kung Fu lub Wushu.

  Wushu to starochińskie sztuki walki obejmujące ponad trzysta różnych systemów walki wręcz i z bronią (między innymi  z lancą lub mieczem) oraz około tysiąca głównych technik walki. Filozofia wushu, podobnie jak Kung Fu wywodzi się z taoizmu, konfucjanizmu i buddyzmu, zakłada osiągnięcie stanu doskonałości i jest ściśle związane ze starochińską medycyną i ziołolecznictwem.

  Kung Fu („mistrz”) to starochińska odmiana walki bez broni, silnie powiązana z filozofią buddyzmu i taoizmu, uprawiana w celu panowania nad własnym ciałem poprzez sztukę oddychania i władania tzw. energią wewnętrzną. Techniki Kung Fu wzorowane są na wyobrażeniach postaw bojowych zwierząt (tygrysa, żurawia, węża, szczura, małpy, modliszki, konia, smoka itp.). Pierwsze zasady Kung Fu opracowano w XV w. w klasztorze Shaolin. 

  Wushu określa się nazwą Kung Fu. Oznacza ono jednak nie sztukę walki  a wysoki poziom umiejętności osiągnięty w wyniku ciężkiej i długotrwałej nauki. Może to dotyczyć różnych dziedzin życia. Wushu dzieli się na:

Ø      współczesne Wushu (xiandai wushu),

Ø      sportowe Wushu (jingsai wushu),

Ø      tradycyjne Wushu (chuantong wushu).

  Wushu sportowe to przede wszystkim dyscyplina sportowa o aspiracjach olimpijskich. W konkurencji form (taolu) stosuje się podział przede wszystkim na changquan, nanquan i taijiquan. Uprawiana jest także konkurencja sanda/sanshou, czyli rodzaj walki w rękawicach i ochraniaczach (między innymi na korpus) zbliżona do kickboxingu, ale z szerokim wykorzystaniem rzutów z podestu, na którym odbywają się walki. W wariancie zawodowym, stosuje się mniej ochraniaczy, natomiast wykorzystuje się uderzenia kolanami.

  Kung Fu i Wushu należą do rodziny systemów określanych jako "zewnętrzne” – preferujących wykorzystanie kombinacji siły fizycznej, szybkości i dynamiki do pokonania przeciwnika.  Kung-Fu i Wushu nie są jedynymi sportami, które dbają o maksymalne wykorzystanie możliwości ludzkiego ciała i stosują zasady zaczerpnięte z nauki fizyki i fizjologii.

  Skuteczność techniki każdej sztuki wojennej i większości innych sportów zależy od prawidłowej postawy i wyważenia. Wszystkie części ciała muszą harmonijnie współdziałać, aby powstała stabilność niezbędna przy zadawaniu ciosów. Równowaga ma tu pierwszorzędne znaczenie. Prawidłowa postawa umożliwia zachowanie równowagi zarówno górnych, jak i dolnych części ciała, co daje w rezultacie harmonijne współdziałanie mięśni i minimalną stratę energii Aby osiągnąć maksymalną skuteczność, trzeba użyć siły wszystkich części ciała równocześnie. Przy zadawaniu ciosu lub kopnięciu energia kinetyczna przepływa z głównych mięśni skupionych w centrum ciała, do ręki lub stopy. Szybkość przenoszenia się energii z jednej części ciała do drugiej wynosi  1/100 sekundy.

  Energii, która wprawia w ruch ciało, dostarczają mięśnie. Dobrze wyćwiczone, silne i elastyczne mięśnie są niezbędne do uprawiania wszystkich sztuk walk. Odpowiednie wykonanie serii ruchów w jakimkolwiek sporcie byłoby niemożliwe bez zachowania rytmu.

Rozpędzona dłoń karateki ma duży pęd, który przekazany zostaje desce. Zmiana pędu deski w  niewielkim jej obszarze powoduje odkształcenie. Czas uderzenia (kontaktu dłoni z deską) jest bardzo krótki – trwa około 4 milisekund. Specjalne pomiary wykazały, że prędkość dłoni wytrenowanego mistrza Kung Fu dochodzi do około 14. Dłoń ma masę około  kg. Możemy więc obliczyć, jakiej wartości pęd uzyskuje od dłoni mały obszar deski: