Turnieje rycerskie wykształciły się w ramach ewolucji kultury rycerskiej. Turnieje były formą zawodów i sprawdzania umiejętności rycerza. Polegały na prowadzeniu walki według ściśle określonych zasad, a rozgrywane były często na dworach królewskich i książęcych (choć np. we Włoszech popularne były głównie turnieje miejskie).

  Istniało kilka rodzajów turniejów rycerskich. Pierwszym z nich był tzw. bohurt. Brały w nim udział dwie drużyny; obszar ich działań stanowiły łąki, lasy, drogi, a nawet miasta. Od realnej wojny to widowisko odróżniało się tym, że starano się nie zabijać przeciwników. Głównym celem zmagających się rycerzy było pojmanie dla okupu jak największej liczby przeciwników. Obie drużyny miały "strefy ewakuacji", inaczej nazywane "bezpiecznymi polami", w których mogli się schronić ranni. W pierwszych turniejach rycerskich tego typu brało udział nawet  do 300 walczących po jednej stronie.

  Innym rodzajem turniejów był tjost, polegający na walce dwóch konnych przy użyciu kopii, a po ich skruszeniu –  na broń ręczną. W XIII i XIV wieku turnieje stopniowo przekształcały się w kosztowne i szczegółowo planowane widowisko. Rosła liczba kostiumów i fantastycznych scenografii; niekiedy rycerze występowali w przebraniach króla Artura i jego towarzyszy. Na widowni zaczęły pojawiać się damy, o których względy potykali się wojownicy. Ostrą broń zastępowały miecze bezpieczne, np. z wielorybiego fiszbinu.

Turnieje stanowiły główną rozrywkę rycerza. Stwarzały mu  najlepszą sposobność do zdobycia sławy oraz majątku. Turniej trwał około trzech dni.