Bangee jumping to skakanie z dużej wysokości na długiej, elastycznej linie wykonanej zwykle z około tysiąca gumowych włókien.
Pierwszymi skoczkami byli rdzenni mieszkańcy wysp Pentecost (Nowe Hebrydy) na Pacyfiku. Młodzi mężczyźni skakali z bambusowych wież, zabezpieczeni lianami przywiązanymi do kostek, żeby zapewnić plemieniu urodzaj oraz udowodnić swoją męskość.
W kwietniu 1979 roku wykonano skoki w Wielkiej Brytanii z mostu Clifton Suspension Bridge w Bristolu. Wydarzenie to uznaje się za początek bungee jumpingu, gdyż był to pierwszy skok oddany poza wyspą Pentecost.
Dream jumping to skoki z wieżowca. Lina rozpięta jest pomiędzy dwoma budynkami. Na początku swobodne spadanie, nad ziemią przechodzi w ślizg, dzięki czemu można wytracić prędkość i bezpiecznie dotrzeć na dół.
Amator wrażeń „wystrzeliwany” jest na wysokość kilkudziesięciu metrów za pomocą urządzenia w rodzaju procy: pomiędzy dwoma wieżowcami rozpięte są dwie liny. Są one połączeniem gum bungee i normalnych lin napinanych systemem naciągu. Trzeba tylko wpiąć się do uprzęży i zwolnić naciąg.
Guma bungee zbudowana jest z wielu setek cienkich lateksowych gumek. Stosuje się trzy grubości gum: cienka dla wagi skoczka od 40 do 65 kilogramów, średnia od 65-90 kilogramów, gruba od 90 do 120 kilogramów, Można skakać w kilka osób naraz. Są cztery rodzaje uprzęży: taśma owijana wokół kostek, na korpus, na biodra, specjalna uprząż na kostki. Skacząc z zastosowaniem uprzęży na nogach, należy założyć uprząż asekuracyjną na biodra lub korpus. Wypadki przeważnie spowodowane są nieodpowiednim zastosowaniem grubości gumy do wagi skoczka.
