Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów. Stanowił duszę samuraja. Towarzyszył mu niemal  od dziecka. Był znakiem jego potęgi, źródłem chwały, symbolem pozycji społecznej i świadkiem jego śmierci. Swój pierwszy miecz otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami, otrzymywali miecze daitō i wakizashi. Związanych było  z nim wiele, niekiedy bardzo złożonych, rytuałów, począwszy już od procesu jego wykuwania. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem nawet większość życia.

  Nie dziwi zatem, jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć przez całe pokolenia, otaczany czcią i kultem.

  Jedna z zasad dotycząca miecza mówiła, że jeśli już zostanie on wyjęty z pokrowca, musi być umoczony w ludzkiej krwi, dlatego też, jeśli broń zechciała obejrzeć osoba dostojna, której nie można było odmówić, samuraj przed schowaniem miecza dokonywał samookaleczenia. Ze wszystkich sposobów walki samuraje najbardziej cenili walkę na miecze.