Walki gladiatorów były rozrywką przejętą przez Rzymian od Etrusków, którzy w ten sposób oddawali cześć zmarłym. W Rzymie wprowadzono je w 264 roku p.n.e. Początkowo uświetniały tylko uroczystości pogrzebowe słynnych obywateli rzymskich, jednak później upowszechniły się i stały się najpopularniejszą rozrywką, często o charakterze politycznym. Organizatorzy i sponsorzy walk gladiatorów uzyskiwali ogromną popularność wśród ludu.

  Zadaniem gladiatorów było wzajemne zabijanie się na arenie dla zabawienia publiczności. Walczyli ze sobą lub z dzikimi zwierzętami, takimi jak:  lwy,  tygrysy czy  niedźwiedzie. Zwierzęta te sprowadzano specjalnie na potrzeby walki z  afrykańskich i azjatyckich prowincji rzymskich. Przed wejściem na arenę wszyscy gladiatorzy składali przysięgę, że nie będą oszczędzać swych sił. Reguły nakazywały dobicie przeciwnika.

  Niektórzy gladiatorzy zabawiali gości swoich panów podczas wystawnych uczt w domach bogaczy. W okresie późnego cesarstwa państwo rzymskie utrzymywało też własnych gladiatorów, którzy (obok wojsk regularnych) byli wykorzystywani do walki  w wojnach domowych. Wielu majętnych Rzymian utrzymywało więc swoich gladiatorów i płaciło fortuny za ich szkolenie. Z tego powodu gladiatorzy wcale nie ginęli na arenie tak często, jak się powszechnie sądzi, a najlepsi z nich cieszyli się sławą współczesnych sportowców.