Chińskie sztuki walki dzieli się zwykle na północne i południowe. Mówi się przy tym, że style północne opierają się na kopnięciach, a  południowe – na  technikach  ręcznych.  Jednak  na południu Chin spotyka się style zawierające dużo kopnięć, zaś na północy uprawia się wiele systemów nie przywiązujących do nich dużej wagi.

  Stosowany jest też podział ze względu na związek danego systemu z jednym z głównych ośrodków, które wpływały na rozwój sztuk walki, np.: Shaolin (północny i południowy), Wudan czy Emei.

  Popularny jest też podział na style zewnętrzne (waijia; zdecydowaną większość) i wewnętrzne (neijia; nieliczne). W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że style zewnętrzne skupiają się na typowym treningu fizycznym i wykorzystaniu siły, natomiast wewnętrzne – na pracy nad koordynacją pomiędzy umysłem a ciałem.