Skateboarding
nie byłby możliwy bez szeregu innowacji technicznych, takich jak
zastąpienie kółek glinianych poliuretanowymi lub wprowadzenie
nowoczesnych desek i trucków. Pierwsi skaterzy ćwiczyli w pustych
basenach dzięki suszy panującej w Kalifornii w latach 70-tych XX wieku.
Z czasem warunki jazdy w basenie zaczęto imitować budując tak zwane
rampy. Do najpopularniejszych kształtów należą quarter-pipe'y (ćwierć
rury), na które wjeżdża się do samego końca oraz mające kształt
litery U half-pipe'y. Pomimo że w skateparkach są już ekstremalnie
złożone tereny, halfpipe nadal jest rdzeniem zaawansowanego
skateboardingu. Kurorty w górach mają własne halfpipe'y dla
snowboarderów, podczas gdy
skaterzy dzielą je z rolkarzami i rowerzystami BMX-ów. |
Razem
z ewolucją skateparków i jazdy na rampie, skateboarding uległ zmianom.
Street skating, w którym występował stosunkowo niewielki wachlarz trików
takich jak jazda na przednich/tylnych kółkach (nose manual/manual),
obroty o 360 stopni, skoki nad przeszkodami, skoki z jednej deski na
drugą, około 1977 roku zyskał nowe oblicze dzięki pierwszemu trikowi
skateboardingowemu z prawdziwego zdarzenia. Jego twórcą był Alan Ollie
Gelfand, a trik nazywał się ollie pop (lub no hands aerial).
Trik ten był wykonywany początkowo tylko na rampie. W 1981 roku Rodney
Mullen wykonał jego wersję uliczną - na płaskim podłożu. Ollie polega na
podskoku razem z deskorolką w powietrze, a następnie wylądowaniu na
ziemi. Z tego pierwszego triku wywodzi się wiele innych. Wspólną ich
cechą jest wykonywanie ich za pomocą stóp. Triki te polegają między
innymi na wykonywanie skomplikowanych obrotów deską na ziemi lub w
powietrzu. Na płaskim podłożu stosowane są także w vercie (halfpipe'ach)
i innych dziedzinach skateboardingu. Skateboarding jest sportem
niebezpiecznym i dlatego był przez długi czas zwalczany. |