Przez wieki posługiwanie się białą bronią było najważniejszym sposobem walki stosowanym przez narody i armie. Począwszy od starożytności (Egipt, Grecja Rzym) aż do XX wieku zmieniały się rodzaje i budowa broni. Kopia, tarcza, miecz, rapier hiszpański i włoski, lewak, szpada dworska, floret ćwiczebny, szabla – to kolejne etapy rozwoju nie tylko broni, ale też stylów walki i sposobów nauczania szermierki.

  W średniowiecznej Europie używano białej broni w ćwiczeniach wojennych i obronnych, turniejach rycerskich, w czasie tzw. Sądów Bożych i różnego rodzaju pojedynków. W owym czasie rycerze walczyli na ciężkie miecze, a o sukcesie decydowała głównie brutalna siła.

  W XV w. najpierw w Hiszpanii i Italii, a potem w całej Europie pojawił się nowy rodzaj broni-rapier, który był znacznie lżejszy od miecza. Epoka rapieru to okres rozwoju w technice i taktyce oraz metodyce nauczania. To także okres powstawania wielu szkół i znanych ośrodków szermierczych, traktatów i podręczników fechtunku. Już wówczas duże znaczenie przypisywano odległości w walce, położeniu obronnemu i zwodom, czyli elementom, które i dziś należą do podstaw nauczania.

  Na początku XIX w. zaczęto używać tzw. rapieru okresu przejściowego. Była to jeszcze lżejsza broń, która dała początek szpadzie dworskiej. Szpada dworska była bronią pojedynkową i bardzo niebezpieczną nawet podczas ćwiczeń. Dlatego wprowadzono do treningów nową broń-floret. W walkach floretowych obowiązywały zasady umowne dotyczące pola trafień  i wyższości jednych akcji nad drugimi. Z czasem floret nie był już dobrym przygotowaniem do szpady i zyskał status odrębnej, "żyjącej własnym życiem" broni. To z kolei doprowadziło, głównie dzięki mistrzowi Baudry'emu, do powstania szpady ćwiczebnej, a ta dała początek szpadzie sportowej.

  Początkowo dominującym nurtem fechtunku było przysposobienie do walki zbrojnej i pojedynków. Lecz od połowy XVIII wieku dostrzeżono w szermierce walory rekreacyjne i rozrywkowe. Traktowanie ćwiczeń jako rodzaju aktywności służącej zabawie dało początek nurtowi sportowemu w szermierce. Uprawianie jej stało się możliwe m. in. dzięki wprowadzeniu ochronnych masek, które zapewniały ćwiczącym bezpieczeństwo i umożliwiły rozwój techniki. Ruchy stały się szybsze i bardziej złożone. Coraz częściej urządzano pokazy i turnieje. Obok floretu pojawiła się szpada, a rywalizacja fechmistrzów włoskich i francuskich zapoczątkowała sportowe mecze drużynowe.Współczesna szermierka sportowa wywodzi się  z tradycyjnej sztuki stosowania białej broni.

  Zwieńczeniem sportowych przemian w białej broni było znalezienie się szermierki w programie pierwszych Igrzysk Olimpijskich ery nowożytnej w Atenach w 1896 r. Obecnie zawody rozgrywa się dla kobiet i mężczyzn w trzech konkurencjach: florecie, szpadzie i szabli.

m