Z'ycie przyszłego rycerza zaczynało się od nauki rzemiosła w ojcowskim zamku, następnie uczył się pod okiem bogatego ojca chrzestnego lub możnego ojca protektora. W pierwszym okresie wychowania rodzinnego i indywidualnego musiał przyswoić sobie podstawy umiejętności jazdy konnej, polowania i władania bronią, zaś w drugim  – nauka odbywała się zbiorowo. 

  W wieku wahającym się pomiędzy 16 a 23 rokiem życia, młodzieniec pełnił u protektora służbę domową i wojskową. Usługując panu i uczestnicząc w polowaniach, nabierał światowej ogłady. Zajmował się również jego końmi i czyścił jego zbroję, później towarzyszył mu w turniejach i polach bitwy, poznając arkana (tajemnice) sztuki wojennej.

   Od dnia, gdy dopuszczono go do tych funkcji, młodzieniec aż do pasowania nosił miano giermka. Dopiero po pasowaniu wolno mu było nazywać się rycerzem. Ceremonia miała charakter sakralny. Zaczynała się od poświęcenia rynsztunku, następnie ojciec chrzestny podawał swojemu chrześniakowi miecz, ostrogi, kolczugę, hełm, włócznię i tarczę. Giermek przyjmował zbroję, recytując modlitwę, wymawiając przysięgę, która zobowiązywała go do przestrzegania zwyczajów i powinności stanu rycerskiego. Na zakończenie następował symboliczny gest, którego pochodzenia i sensu nie wyjaśniono do dziś.