Najczęściej gladiatorzy walczyli w parach. Organizowano również starcia grupowe. Zdarzało się, że przeciwnikiem były dzikie zwierzęta. Walczono nie tylko na specjalnie przygotowanych arenach, ale również na okrętach (tzw. naumachia). Te ostatnie miały symbolizować starcia na morzu. Pierwsze tego typu widowisko zorganizował Cezar, odbyło się na Polu Marsowym w 46 roku p.n.e.

  Walki gladiatorów służyły do rozładowywania niebezpiecznych nastrojów plebsu, a niekiedy, gdy na arenie niespodziewanie dla samych siebie i widzów lądowali przeciwnicy polityczni aktualnej władzy, czasem z rodzinami i dziećmi – do demonstracji siły. Pokonany mógł prosić o łaskę symbolicznie, podnosząc do góry palec, na co tłum obserwujący walkę również odpowiadał gestem – wyciągnięciem kciuka w górę (co oznaczało darowanie gladiatorowi życia) lub skierowaniem kciuka w dół (co dla gladiatora oznaczało wyrok śmierci). Widzów często ogarniał sadystyczny szał i domagali się okrutnych egzekucji, wówczas przegrany ginął na arenie. Przebieg igrzysk był symptomatyczny, w pewnym sensie obnażał przyczynę przyszłego upadku imperium - jego zepsucie. Ostatecznie w V wieku zakazano już walk gladiatorów. Wynikało to z wpływu i umacniania się religii chrześcijańskiej.